وبلاگ امیر بیکی
وبلاگ من درباره مطالب مختلفوبلاگ امیر بیکی
وبلاگ من درباره مطالب مختلفکد اهنگ پیشواز محرمی همراه اول
آوای انتظار از مهدی احمدوند
…
کد : ۳۰۴۶۵
نام : یاد من
.
.
کد : ۳۰۴۶۴
نام : عشق اول
.
.
آوای انتظار از سامان جلیلی
…
کد : ۳۰۴۷۸
نام : رفیق نیمه راه
.
.
آوای انتظار از حمید عسکری
…
کد : ۳۰۳۱۴
نام : به عشق تو
.
.
کد : ۳۰۳۱۶
نام : التماس
.
.
کد : ۳۰۳۱۵
نام : آهای تو که عشق منی
.
.
کد : ۳۰۳۱۳
نام : اگه به تو نمیرسم
.
.
کد : ۳۰۳۱۸
نام : هر چی بگی همونه ۲
.
.
کد : ۳۰۳۱۷
نام : هر چی بگی همونه ۱
.
.
کد : ۳۰۳۱۹
نام : قسم
.
.
آوای انتظار از حمید طالب زاده
…
کد : ۳۰۱۵۸
نام : مگه نه
.
.
کد : ۳۰۱۵۹
نام : ریشه
.
.
کد : ۳۰۱۶۳
نام : هجرت
.
.
کد : ۳۰۴۷۴
نام : چیکار کنم
شعری از خانم پروین اعتصامی دختر فقیر
دختری خُـرد به مهمانی رفت در صف دخترکی چند خــــــــزید
آن یک افکنـــــد بر ابروی گره وین یکی جامه به یکسوی کشید
این یکی وصله زانـــوش نمود وان به پیراهن تنگش خنـــــــدید
آن ز ژولیدگــــــیِ مویش گفت وین ز بیــــــــرنگی رویش پرسید
گرچه آهسته سخن می گفتند همه را گوش فــــــراداد و شنید
گفت خنـــــدید به افتاده سپهر زان شما نیز به من می خنـــدید
نیستید آگــه از این زخم از آنک مار ادبار شما را نگــــــــــــــــزید
درزی مفلس ومنعم نه یکیست فقر از بهر من این جامه بریـــــــد
مادرم دست بشست از هستی دست مهــــری به سر من نکشید
شانه مـوی من انگشت منست هیچکس شانه برایم نخــــــــــرید
خوش بود بازی اطفــــــــال ولی هیچ طفلیم به بازی نگــــــــــــزید
بهره از کودکی آن طفل نبــــرد که نه خندیدونه جست ونه دویـــد
..........برویم در شادی ............
دوستان این شعر خیلی مفصل و غم انگیز است. برای خواندن آن به دیوان خانم پروین اعتصامی شعر "تهیدست" مراجعه بفرمایید.
...........................................................(لغت نامه).......................................................
خُرد = کوچک. ژولیدگی = آشفتگی. پریشانی. گفت خندید به افتاده ... = گفت به روزگاری که مرا به این حال انداخته است باید بخندید نه به من. وصله زانوش نمود = وصله سر زانویش را به دیگران نشان داد. نیستید آگه از این زخم از ... = شما از رنج و بدبختی های من بیخبرید، چون بلای من به سر شما نیامده است. درزی مفلس و منعم نه ... = خیاط فقیر و ثروتمند یکی نیست. فقر باعث شده است که من به این روز بیفتم. نگُزید = انتخاب نکرد. درزی = خیّاط.
شعری از خانم پروین اعتصامی طوطی وشکر
تاجری در کشور هنـــــــــــدوستان طوطئی زیبـــــــا خرید از دوستان
خواجه شد در دام مهرش پای بند دل ز کسب و کار خود یکباره کند
در کنار او نشستی صبـــح و شـام نه نصیحت گوش کرد و نه پیــــــام
هر زمانش زیر پا شکّر فشانــــــــد گاه بر دوش و گهی بر سر نشاند
بزم خـــالی شد شبی از این و آن خـــــانه ماند و طوطی و بازارگان
گفت سوداگر به طوطی ای عزیز! خواب از من برده ادراک و تمیز
چون که امشب خانه از مردم تهی است خفتن ما هر دو شرط عقل نیست
نوبت کار است اهـــــــــل کار باش! من چو خفتم، ساعتی بیــــــدار باش
دخمه بسیار است این ویرانه را پاسبانی کن یک امشب خانـــــــه را
چون نگهبانان به هر سو کـــــــن نظر بام کوتاه است گر بسته است در
طوطیک پر کرد زان گفتار گـــــــــوش شد سراپا از برای کار، هــــــوش
سودگر خفت و ز شب پاسی گــــــــذشت هم قفس هم خانه قیر اندود گشت
بر فکند از گوشه ای دزدی کمنــــــــــد شد به زیر آهسته از بام بلنـــد
هر چه دید و یافت چون ارزنش چیــــد غیر انبان شــــــــــکر کان را ندید
دزد بار خویش بست و شد روان خانه ی خالی بماند و پاسبـــــان
صبحدم برخاست بازرگان ز خواب حجره ها را دید بی فرش و خـــراب
کرد از انبار و از مخزن گـــــــــذر نه اثر از خشک دید و نی ز تر
چشم طوطی چون به بازرگان فتاد بانگ زد کای خواجه صبحت خیر باد!
گفت، آب این غرفه را از سر گذشت کار من دیگر ز خیر و شر گذشت
سودم آخر دود شد، سرمایه خاک خانـه مانند کف دست است پاک
فرش ها کو کیسه های زرکجاست؟ گفت طوطی کیسه شکّــــر بجاست
گفت دیشب در سرای ما که بود گفت شخصی آمـــد اما رفت زود
گفت دستار مــــرا بر سر نداشت گفت من دیدم که شکّر بر نداشت
گفت مُهر و بدره از جیبم که برد گفت او یک ذرّه زین شکّر نخورد
زانچه گفتی نکته ها آموختـــــــم چشم روشن بین به هر سو دوختم
پیش ما ای خواجه شکّر پر بهــاست تا چه چیز ارزنده در نزد شماست
.............................................................(لغت نامه)........................................................
حجره = اتاق. مغازه. دکان. خواجه = آدم بزرگوار. غرفه = خانه. محل عرضه چیزی. دستار = عمامه. سربند. بدره = کیسه طلا. بزم خالی شد شبی... = یک شب در خانه غیر از بازرگان و طوطی کس دیگری نبود. سوداگر = تاجر. خواب از من برده ... = بی خوابی مرا کلافه کرده است. دخمه بسیار است ... = این خانه سوراخ سمبه زیاد دارد. شد سراپا از برای ... = حواسش را کاملا جمع کرد. قیراندود = تاریک و سیاه. چون ارزنش چید = مانند ارزن (دانه ای که پرندگان می خورند.) همه را برداشت و جمع کرد. انبان = کیسه.
شعری از خانم پروین اعتصامی قلب مجروح
دی کودکی به دامن مادر گریست زار کز کودکان کوی به من کس نظر نداشت
اطفال رابه صحبت من ازچه میل نیست؟ کودک مگــــر نبود کسی کو پدر نداشت
جز من میان این گل و باران کسی نبود کو مــــوزه ای به پا و کلاهی به سر نداشت
آخر تفاوت من و طفلان شهر چیست؟ آیین کودکی ره و رسم دگـــــــر نداشت؟
هرگز میان مطبخ ما هیزمی نسوخت وین شمــــــع روشنایی از این بیشتر نداشت
همسایگان ما بره و مرغ می خــورند کس جز من و تو قـــــوت ز خون جگر نداشت
بر وصله های پیرهنم خنـــده می کنند دینار و درهمی پدر من مـــــــگر نداشت؟
خندید و گفت آنکه به فقر تو طعنه زد از دانه های گوهر اشکت خبـــــــــــر نداشت
از زندگانی پدر خود مپــــــرس از آنک چیزی به غیر تیشه و داس و تبــــــر نداشت
بس رنج برد و کس نشمردش به هیچکس گمنام زیست چون که ده و سیم و زر نداشت
نساج روزگار در این پهن بارگــــــــــــاه از بهر ما قمـــــــــاشی از این خوب تر نداشت
...........................................................(لغت نامه)...........................................................
دی = دیروز. کوی = محله. کوچه. صحبت = هم نشینی. موزه = کفش. پای افزار. مطبخ = آشپزخانه. قوت = روزی. نانخورش. ده = در اینجا ملک و آبادی و خانه و کاشانه. دینار و درهم = سکه های طلا و نقره (پول در زمان قدیم). نساج = پارچه باف. پهن بارگاه = دنیای بزرگ. جهان آفرینش. قماش = پارچه.
شعری از خانم پروین اعتصامی ای دل
ای دل عبث مخور غم دنیــا را فکرت مکن نیامده فـــردا را
این دشت، خوابگاه شهیدان است فرصت شمار وقت تماشــــا را
از عمر رفته نیز شمــــاری کن مشمار جَدی و عقرب و جوزا را
آرامشی ببخش توانی گــــــــر یک دردمند خاطر شیــــــــدا را
ای دوست تاکـه دسترسی داری حاجت برآر اهل تمنّـــــــــــا را
زیرا که جُستن دل مسکینـــان شایان سعادتی است تـــوانا را
مریم بسی به نام بود، لیــکن رتبت یکی است مـریم عذرا را
خود رای می نباش که خود رایی راند از بهشت آدم و حـــوا را
پاکی گزین که راستی و پاکــــی بر چرخ بر فراشت مسیحا را
علم است میوه شاخه هستی را فضل است پایه مقصد والا را
نیکو نکوست، غازه و گلگـــونه نبود نیاز چهره زیبـــــــــــــا را
ای نیک با بدان منشین هرگــز! خوش نیست وصله جامه دیبا را
ای آن که راستی به من آمــوزی خـــود در ره کج از چه نهی پا را
خون یتیـــــم در کشی و خواهی باغ بهشت و سایه طوبی را؟
نیکی چه کرده ایم که تا روزی نیکو دهند مزد عمــــل ما را؟
برداشتیم مهره رنگیـــــــــن را بگذاشتیم لـــــؤلـــــؤی لالا را
........................................................(لغت نامه)........................................................
ای دل = ای عزیز من. ای جان من عبث = بیهوده. فکرت مکن ... = در فکر آینده ات نباش. غصه آینده ات را نخور. جَدی = ستاره قطبی. مشمار جدی و عقرب و جوزا را = فکر اینکه در ماه های آینده چنین و چنان خواهم کرد نباش. آرزوهای دور و دراز نداشته باش. یک دردمند خاطر شیدا را = یک نیازمند بیچاره و محتاج را.اهل تمنّا = نیازمندان. فقرا. شایان = قابل توجه. رتبت یکی است ... = حضرت مریم (س) فقط یکی است و منحصر به فرد است. برچرخ برفراشت مسیحا را = حضرت عیسی را عروج داد و به آسمان برد. غازه = سرخاب. گلگونه. ضرور = لازم. نیازمند. خوش نیست وصله ... = برای لباس فاخر، وصله بد شایستگی ندارد. دوستی با آدمهای بد وصله نا هماهنگی است. طوبی = درختی در بهشت که در تمام خانه های بهشتیان یک شاخه از آن وجود دارد. برداشتیم مهره رنگین ... = زرق و برق های دنیا را انتخاب کردیم و آخرت را از دست دادیم.
شعری از مولانا
مولانا :
ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها
ای آتشی افروخته در بیشه اندیشه‌ها
امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی
بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا
خورشید را حاجب تویی اومید را واجب تویی
مطلب تویی طالب تویی هم منتها هم مبتدا
در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته
هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا
ای روح بخش بی‌بدل وی لذت علم و عمل
باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا
ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده
گه مست حورالعین شده گه مست نان و شوربا
این سکر بین هل عقل را وین نقل بین هل نقل را
کز بهر نان و بقل را چندین نشاید ماجرا
تدبیر صدرنگ افکنی بر روم و بر زنگ افکنی
و اندر میان جنگ افکنی فی اصطناع لا یری
می‌مال پنهان گوش جان می‌نه بهانه بر کسان
جان رب خلصنی زنان والله که لاغست ای کیا
خامش که بس مستعجلم رفتم سوی پای علم
کاغذ بنه بشکن قلم ساقی درآمد الصلا
شعری از مولانا
ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما
کای گل گریز اندر شکر چون گشتی از گلشن جدا
ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری
شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا
رخ بر رخ شکر بنه لذت بگیر و بو بده
در دولت شکر بجه از تلخی جور فنا
اکنون که گشتی گلشکر قوت دلی نور نظر
از گل برآ بر دل گذر آن از کجا این از کجا
با خار بودی همنشین چون عقل با جانی قرین
بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا
در سر خلقان می‌روی در راه پنهان می‌روی
بستان به بستان می‌روی آن جا که خیزد نقش‌ها
ای گل تو مرغ نادری برعکس مرغان می‌پری
کامد پیامت زان سری پرها بنه بی‌پر بیا
ای گل تو این‌ها دیده‌ای زان بر جهان خندیده‌ای
زان جامه‌ها بدریده‌ای ای کربز لعلین قبا
گل‌های پار از آسمان نعره زنان در گلستان
کای هر که خواهد نردبان تا جان سپارد در بلا
هین از ترشح زین طبق بگذر تو بی‌ره چون عرق
از شیشه گلابگر چون روح از آن جام سما
ای مقبل و میمون شما با چهره گلگون شما
بودیم ما همچون شما ما روح گشتیم الصلا
از گلشکر مقصود ما لطف حقست و بود ما
ای بود ما آهن صفت وی لطف حق آهن ربا
آهن خرد آیینه گر بر وی نهد زخم شرر
ما را نمی‌خواهد مگر خواهم شما را بی‌شما
هان ای دل مشکین سخن پایان ندارد این سخن
با کس نیارم گفت من آن‌ها که می‌گویی مرا
ای شمس تبریزی بگو سر شهان شاه خو
بی حرف و صوت و رنگ و بو بی‌شمس کی تابد ضیا
حضرت مولانا
شعری از سعدی
اول دفتر به نام ایزد دانا
صانع پروردگار حی توانا
اکبر و اعظم خدای عالم و آدم
صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
از در بخشندگی و بنده نوازی
مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا
قسمت خود می‌خورند منعم و درویش
روزی خود می‌برند پشه و عنقا
حاجت موری به علم غیب بداند
در بن چاهی به زیر صخره صما
جانور از نطفه می‌کند شکر از نی
برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا
شربت نوش آفرید از مگس نحل
نخل تناور کند ز دانه خرما
از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق
از همه عالم نهان و بر همه پیدا
پرتو نور سرادقات جلالش
از عظمت ماورای فکرت دانا
خود نه زبان در دهان عارف مدهوش
حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا
هر که نداند سپاس نعمت امروز
حیف خورد بر نصیب رحمت فردا
بارخدایا مهیمنی و مدبر
وز همه عیبی مقدسی و مبرا
ما نتوانیم حق حمد تو گفتن
با همه کروبیان عالم بالا
سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت
ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا
شعری از سعدی
ای نفس خرم باد صبا
از بر یار آمده‌ای مرحبا
قافله شب چه شنیدی ز صبح
مرغ سلیمان چه خبر از سبا
بر سر خشمست هنوز آن حریف
یا سخنی می‌رود اندر رضا
از در صلح آمده‌ای یا خلاف
با قدم خوف روم یا رجا
بار دگر گر به سر کوی دوست
بگذری ای پیک نسیم صبا
گو رمقی بیش نماند از ضعیف
چند کند صورت بی‌جان بقا
آن همه دلداری و پیمان و عهد
نیک نکردی که نکردی وفا
لیکن اگر دور وصالی بود
صلح فراموش کند ماجرا
تا به گریبان نرسد دست مرگ
دست ز دامن نکنیمت رها
دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا
خستگی اندر طلبت راحتست
درد کشیدن به امید دوا
سر نتوانم که برآرم چو چنگ
ور چو دفم پوست بدرد قفا
هر سحر از عشق دمی می‌زنم
روز دگر می‌شنوم برملا
قصه دردم همه عالم گرفت
در که نگیرد نفس آشنا
گر برسد ناله سعدی به کوه
کوه بنالد به زبان صدا
شعری از سعدی
جانان هزاران آفرین بر جانت از سر تا قدم
صانع خدایی کاین وجود آورد بیرون از عدم
خورشید بر سرو روان دیگر ندیدم در جهان
وصفت نگنجد در بیان نامت نیاید در قلم
گفتم چو طاووسی مگر عضوی ز عضوی خوبتر
می‌بینمت چون نیشکر شیرینی از سر تا قدم
چندان که می‌بینم جفا امید می‌دارم وفا
چشمانت می‌گویند لا ابروت می‌گوید نعم
آخر نگاهی بازکن وان گه عتاب آغاز کن
چندان که خواهی ناز کن چون پادشاهان بر خدم
چون دل ببردی دین مبر هوش از من مسکین مبر
با مهربانان کین مبر لاتقتلوا صید الحرم
خارست و گل در بوستان هرچ او کند نیکوست آن
سهلست پیش دوستان از دوستان بردن ستم
او رفت و جان می‌پرورد این جامه بر خود می‌درد
سلطان که خوابش می‌برد از پاسبانانش چه غم
می‌زد به شمشیر جفا می‌رفت و می‌گفت از قفا
سعدی بنالیدی ز ما مردان ننالند از الم
انلاین- ماشین بازی
ماشین انلاین را کلیک کنید ماشین انلاین
25 فروردین روز بزرگداشت عطار نیشابوری گرامی باد.
ای در میان جانـــــم و جان از تو بی خبر از تو جهان پر است و جهان از تو بی‌خبر
نقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیب نام تو بر زبــــان و زبــــان از تو بی خبـــر
چون پی برد به تو دل و جانم کــه جاودان در جان و در دلی، دل و جان از تو بی‌خبـر
از تو خبر به نام و نشان اســـــت خلق را وانگه همــــــه به نام و نشان از تو بی‌خبر
شرح و بیان تـــــو چه کنم زان که تا ابـــد شرح از تو عاجز است و بیان از تو بی‌خبـر
جوینــــــــدگان گوهر دریای کُنـــه تــــــو در وادی یقیــــن و گمـــــان از تو بی خبر
عطار اگر چه نعره ی عشق تو می‌زنـــــد هستنـــــد جمله نعره زنان از تــــو بی خبر
