شعری از خانم پروین اعتصامی دختر فقیر

   دختری خُـرد به مهمانی رفت                                 در صف دخترکی چند خــــــــزید

         آن یک افکنـــــد بر ابروی گره                                وین یکی جامه به یکسوی کشید

         این یکی وصله زانـــوش نمود                                وان به پیراهن تنگش خنـــــــدید 

        آن ز ژولیدگــــــیِ مویش گفت                                وین ز بیــــــــرنگی رویش پرسید

        گرچه آهسته سخن می گفتند                               همه را گوش فــــــراداد و شنید 

        گفت خنـــــدید به افتاده سپهر                                زان شما نیز به من می خنـــدید

       نیستید آگــه از این زخم از آنک                                مار ادبار شما را نگــــــــــــــــزید

       درزی مفلس ومنعم نه یکیست                               فقر از بهر من این جامه بریـــــــد

       مادرم دست بشست از هستی                              دست مهــــری به سر من نکشید

       شانه مـوی من انگشت منست                               هیچکس شانه برایم نخــــــــــرید

      خوش بود بازی اطفــــــــال ولی                               هیچ طفلیم به بازی نگــــــــــــزید

      بهره از کودکی آن طفل  نبــــرد                                که نه خندیدونه جست ونه دویـــد

      ..........برویم در شادی ............ 

دوستان این شعر خیلی مفصل و غم انگیز است. برای خواندن آن به دیوان خانم پروین اعتصامی شعر "تهیدست" مراجعه بفرمایید.

 ...........................................................(لغت نامه).......................................................

     خُرد = کوچک.  ژولیدگی = آشفتگی. پریشانی.   گفت خندید به افتاده ... = گفت به روزگاری که مرا به این حال انداخته است باید بخندید نه به من.    وصله زانوش نمود = وصله سر زانویش را به دیگران نشان داد. نیستید آگه از این زخم از ... = شما از رنج و بدبختی های من بیخبرید، چون بلای من به سر شما نیامده است.   درزی مفلس و منعم نه ... = خیاط فقیر و ثروتمند یکی نیست. فقر باعث شده است که من به این روز بیفتم. نگُزید = انتخاب نکرد.  درزی = خیّاط.