دی کودکی به دامن مادر گریست زار کز کودکان کوی به من کس نظر نداشت
اطفال رابه صحبت من ازچه میل نیست؟ کودک مگــــر نبود کسی کو پدر نداشت
جز من میان این گل و باران کسی نبود کو مــــوزه ای به پا و کلاهی به سر نداشت
آخر تفاوت من و طفلان شهر چیست؟ آیین کودکی ره و رسم دگـــــــر نداشت؟
هرگز میان مطبخ ما هیزمی نسوخت وین شمــــــع روشنایی از این بیشتر نداشت
همسایگان ما بره و مرغ می خــورند کس جز من و تو قـــــوت ز خون جگر نداشت
بر وصله های پیرهنم خنـــده می کنند دینار و درهمی پدر من مـــــــگر نداشت؟
خندید و گفت آنکه به فقر تو طعنه زد از دانه های گوهر اشکت خبـــــــــــر نداشت
از زندگانی پدر خود مپــــــرس از آنک چیزی به غیر تیشه و داس و تبــــــر نداشت
بس رنج برد و کس نشمردش به هیچکس گمنام زیست چون که ده و سیم و زر نداشت
نساج روزگار در این پهن بارگــــــــــــاه از بهر ما قمـــــــــاشی از این خوب تر نداشت
...........................................................(لغت نامه)...........................................................
دی = دیروز. کوی = محله. کوچه. صحبت = هم نشینی. موزه = کفش. پای افزار. مطبخ = آشپزخانه. قوت = روزی. نانخورش. ده = در اینجا ملک و آبادی و خانه و کاشانه. دینار و درهم = سکه های طلا و نقره (پول در زمان قدیم). نساج = پارچه باف. پهن بارگاه = دنیای بزرگ. جهان آفرینش. قماش = پارچه.